Hokjes die de maatschappij heeft gemaakt

Misschien vragen jullie je af wie er dan allemaal werken bij 1911. Natuurlijk kan ik niet iedereen persoonlijk voorstellen, iets met privacy ofzo… Maar ik kan jullie wel een beeld geven van wie we zijn. Momenteel zijn we een team van 11.  De jongste is 9 jaar en de oudste…

Hokjes die de maatschappij heeft gemaakt

Misschien vragen jullie je af wie er dan allemaal werken bij 1911. Natuurlijk kan ik niet iedereen persoonlijk voorstellen, iets met privacy ofzo… Maar ik kan jullie wel een beeld geven van wie we zijn.
Momenteel zijn we een team van 11.  De jongste is 9 jaar en de oudste 58 jaar. De reden waarom we hier zijn varieert van autisme tot depressie tot een beperking en alles daartussenin. We zijn allemaal erg verschillend en daardoor een heerlijk mengelmoesje van persoonlijkheden. Hoewel we zo verschillend zijn, hebben we één groot ding met elkaar gemeen. We passen allemaal niet in de hokjes die de maatschappij heeft gemaakt en daardoor hebben we een afstand tot de arbeidsmarkt. Dit betekent voor de meeste van ons dat we vaak te horen hebben gekregen dat we anders zijn, dat we niet genoeg zijn en dat de nadruk vaak is gelegd op wat we niet kunnen. Daardoor hebben de meeste van ons helaas ook niet leuke ervaringen gehad met een dagbesteding.
Bij 1911 hebben we een plek gevonden die ons het gevoel geeft dat we er juist wel mogen zijn. Een gevoel van thuiskomen. Er wordt vooral gekeken naar wat we wel kunnen. De maaltijden, kunst, ect, die we voor jullie maken zijn een echte teamprestatie! Het hele proces doen we samen en iedereen heeft daar op een natuurlijke manier zijn of haar rol in gevonden. Samen verzinnen we bijvoorbeeld de maaltijden en waar de één het leuk vindt om te koken, vindt de ander het leuk om de administratieve kant te doen en een ander vindt het weer heerlijk om lekker de boel af te wassen. Daar waar mogelijk helpen we elkaar en zo heeft iedereen een aandeel in de maaltijden die we verkopen. Het leuke is dat iedereen daarin ook gelijk is! Niemand is meer of minder. Iedereen doet z’n best op zijn of haar niveau!
De begeleiding staat niet boven ons, die staat naast ons! En op die manier doen we het echt samen. Ze zijn er voor ons, en daarbij wordt echt gekeken naar wat iemand nodig heeft. Soms is gewoon er al zijn genoeg.
Het mooie is dat er nu positieve ervaringen plaatsvinden en daardoor kan iemand zoveel meer tot zijn recht komen. Want iedereen heeft een talent!
Wil je een opgeruimde keuken of huis? Neem een autist! Of 2 😉
Wat ik vooral duidelijk wil maken is dat we er allemaal mogen zijn in welke vorm dan ook! Dat er in iedereen zoveel moois schuilt, maar we soms even wat meer moeite moeten doen of wat meer tijd moeten nemen voor elkaar! Ik hoop dat we hier bij 1911 samen nog veel lekkers mogen maken en samen nog veel leuke dingen beleven en dat we een voorbeeld kunnen zijn voor vele anderen!